2020 թվականին, երկրորդ ղարաբաղյան արշավի մեկնարկին, ակադեմիկոս Վիտալի Նաումկինը իրավացիորեն մատնանշել է «Հարավային Կովկասի և Լևանտի սերտ կապը»։ Ասենք, այն սկսել է ավելի վաղ ի հայտ գալ, և այդ ժամանակից ի վեր, հավանաբար, միայն ամրապնդվել է:
Հայաստանն առանձնակի մտահոգությամբ է հետևում սիրիական դինամիկային. Դրա համար մի քանի ծանրակշիռ պատճառներ կան: Անգամ Սիրիայում քաղաքացիական պատերազմի առաջին տարիներին Հայաստանն ընդունել է զգալի (հանրապետության մասշտաբով) հայ փախստականների՝ հիմնականում Հալեպից։ Տարբեր հաշվարկներով նրանց թիվը կազմում էր 17-20 հազար մարդ։ Երկրորդ՝ Ղարաբաղում կրած պարտությունն ու այդ տարածաշրջանի կորուստը, Զանգեզուրի միջանցքի շուրջ ընթացող քննարկումների հետ մեկտեղ, միաժամանակ խորացնում են բացասական ընկալումը։ Թուրքիայի հզորացումը Մերձավոր Արևելքում է իբրև հավելյալ վտանգ է ընկալվում։ Հատկապես Մոսկվայի հետ հարաբերությունների սառեցման, Անկարային զսպելու Արևմուտքի ակնհայտ անպատրաստության և, ընդհակառակը, Ռուսաստանի Դաշնության և Ադրբեջանի միջև մերձեցման ֆոնին։
Ադրբեջանում, ընդհակառակը, Թուրքիայի հզորացումն ընկալվում է որպես առավելություն։ Այստեղ, սակայն, անհրաժեշտ են որոշակի վերապահումներ։ Պաշտոնական իշխանություններն իրենց զուսպ են պահում: Նրանք հավասարակշռում են Անկարայի հետ ռազմավարական դաշինքը և զարգացած գործընկերությունը Իսրայելի հետ, որը Բաքվին զենք մատակարարող կարևոր երկիր է: Ադրբեջանն իր համար օգուտ է համարում ռազմավարական դաշնակցի ուժեղացումը աշխարհի ցանկացած կետում։ Բայց միևնույն ժամանակ, Անկարայի և «ջիհադական ինտերնացիոնալի» տարբեր ներկայացուցիչների սերտ մերձեցումը (նույնիսկ իրավիճակային և մարտավարական) Բաքվում մտահոգությամբ են ընկալվում։ Երկիրը կիսով չափ բաժանված է շիաների և սուննիների միջև, փխրուն ներիսլամական հավասարակշռության ցանկացած խախտում մեծ ռիսկ է, և Սիրիայում «քաղաքական իսլամացումը» մեծացնում է նման վտանգները։
Առաջին հայացքից Վրաստանն ավելի մեծ հեռավորության վրա է գտնվում Սիրիայի պատմությունից։ Սակայն ավելի ուշադիր ուսումնասիրելով՝ կարելի է հիշել նաև պանկիսցիների ակտիվ ներգրավվածությունը Սիրիայի պատերազմին։ Հենց միայն Թարխան Բատիրաշվիլիի (Ումար ալ-Շիշանին, ԻՊ-ի պաշտպանության նախարարն էր) կամ Մուսլիմ Մարգոշվիլիի (ծայրահեղական Ջունուդ ալ-Շամ շարժման հիմնադիր) գործունեությունն ինչ ասես արժե: Ժամանակ առ ժամանակ երկիրը ենթարկվում էր սիրիական փորձ ունեցող արմատական ջիհադիստների (օրինակ՝ Ահմեդ Չատաևի) հարձակումներին։
Այսպիսով, Սիրիայում հեղափոխական փոփոխություններն ուշադրությամբ ուսումնասիրվում են Կովկասում։ Եվ մենք դեռ չենք խոսում Թուրքիայի և Ռուսաստանի, Թեհրանի և Անկարայի և բոլորի հետ միասին և յուրաքանչյուրն առանձին Արևմուտքի հետ հարաբերություններում առկա դժվարությունների մասին»,- գրել է նա։
Տարոն Մարգարյանը կգործուղվի Մոսկվա
Հավանաբար ԱԱԾ աշխատողները գտել իշխանությանը լոյալ քահանաների, իրենց են դիմել, ինձ չեն դիմել. Տեր Նշա...
44-օրյա պատերազմը սկսվել է երկու պատճառով․ Հայաստանի խորհրդարանի փոխնախագահ
Պոլսո Հայոց Պատրիարքը չի հստակեցնում՝ դե՞մ է Կաթողիկոսի հեռացման պահանջին, թե ոչ
Զախարովան Կալլասին և Կոսին համեմատել է վամպիրների հետ՝ Երևանի հետ հարաբերությունների մասին հայտարարո...
«Ձեր ուսանողը չեմ, որ ինձ հարցեր տաք», «Պարտավոր եք դրսևորել պատշաճ վարքագիծ, ավել բան մի՛ ասեք»
Բագրատ Սրբազանի խափանման միջոցը փոխելու միջնորդություն է ներկայացվել
Սի Ծինփինը ներկայացրել է Չինաստանի դիրքորոշումը Ուկրաինայի հակամարտության խաղաղ կարգավորման վերաբերյ...
Կիևի պահանջները նման են անհատակ փոսի․ Սիյարտո
Այո’, թող Արթիկի ՔԿՀ պետի տեղակալը և ընտանիքը հետևություն անեն. Գալյանը՝ Զորական գյուղում պատանու ծե...