«Ռուսաստանը միակ տերությունն է, որը կարող է հակահարված տալ թուրքական ագրեսիային»․ Bloomberg
2010 թվականին Թուրքիան սահմանել էր «զրո խնդիր» արտաքին քաղաքական դոկտրինը, սակայն տասը տարի անց Թուրքիայի արտաքին քաղաքականությունը կարելի է ավելի հստակ բնութագրել որպես «միայն խնդիրներ»։ Անկարան իր ազդեցությունը պահպանելու համար անցել է կոշտ ուժ և հռետորաբանություն կիրառելուն, գրում է Bloomberg գործակալությունը։
Ինչպես նշում է լրագրող Բոբբի Գոշը, Թուրքիան նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի գլխավորությամբ տարբեր աստիճանի առճակատումների մեջ է գտնվում իր ցամաքային սահմաններին կամ Արևելյան Միջերկրածովյան ջրերին հարող երկրների մեծամասնության, այդ թվում՝ Հունաստանի, Սիրիայի, Իսրայելի, Կիպրոսի, Իրաքի, Հայաստանի և Եգիպտոսի հետ։ Բացի այդ, նա կոնֆլիկտներ ունի Ֆրանսիայի, Սաուդյան Արաբիայի և Արաբական Միացյալ Էմիրությունների հետ։
«Եվ այն պայմաններում, երբ համաշխարհային տերությունները, կարծես թե, ոչ մի բանում չեն կարողանում համաձայնության գալ, նրանք գրեթե միասնաբար համաձայն են այն հացում, որ Էրդողանը խռովարար է»,- գրում է հոդվածագիրը։
Նրա խոսքով՝ Թուրքիայի կռվարար նախագահը վերջին շրջանում սուր քննադատության է ենթարկվում նույնիսկ նրանց կողմից, որոնք երկար ժամանակ աշխատել են զուսպ լինել իրենց քննադատություններում․ օրինակ՝ ԱՄՆ պետդեպարտամենտը վերջերս հայտարարել է, որ ցավում է Թուրքիայի՝ Արևելյան Միջերկրածովյան տարածաշրջանում հետախուզություն սկսելու կապակցությամբ և Անկարային կոչ է արել դադարեցնել սադրանքը, մինչդեռ Կրեմլը Թուրքիային մեղադրել է Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության շուրջ բորբոքվող կրակի վրա յուղ լցնելու համար։ Քննադատություններ են հնչեցրել Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը, Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելը, որը Թուրքիային պատժելու ավելի լայն կոչեր է արել։
Նրա խոսքով՝ Անկարայի հակամարտությունների մեծ մասը Էրդողանի ընտրությունն է։ Նա կարող էր հեշտությամբ խուսափել լիբիական քաղաքացիական պատերազմի կամ կովկասյան ճգնաժամի մեջ ներգրավվելուց, ինչպես նաև հռետորական կրակ չբորբոքել Քաշմիրում։ Սակայն բոլոր դեպքերում նա նախընտրել է խառնվել՝ իր դեմ հանելով մի շարք այլ պետությունների։
«Թե ինչո՞ւ, դժվար է հասկանալ։ Նրանք, ովքեր Էրդողանի արկածախնդրությանը գաղափարական բացատրություններ են փնտրում, կարող են ընտրություն կատարել նեոօսմանիզմի, թուրքական էթնոազգայնականության և իսլամիզմի միջև։ Շրջանառվում է նաև աշխարհաքաղաքականության մասին տեսակետը»,- գրում է հոդվածի հեղինակը՝ նշելով, որ «Թուրքիայի նախագահն անում է այն, ինչ անում է ու ջրից չոր է դուրս գալիս, ո՛չ ներքին քաղաքականության, ո՛չ տարածաշրջանային առևտրի մեջ նա զգալի գին չի վճարել իր արկածախնդրությունների համար»։
Չնայած Մակրոնի կողմից տնտեսական պատժամիջոցների բազմաթիվ կոչերին, ԵՄ-ն մինչև այժմ հավաքական կամք չի դրսևորել Թուրքիային պատժելու համար:Դա կարելի է միայն մասնակիորեն բացատրել Էրդողանի՝ փախստականների առաջ դեպի Եվրոպա դռները բացելու սպառնալիքներով, նշում է հեղինակը։
«Սա խնդիր չէ Թրամփի վարչակազմի համար, որը կոնֆետների նման պատժամիջոցներ է բաժանում։ Բայց ԱՄՆ նախագահը շատ զուսպ է Թուրքիայի նկատմամբ պատժամիջոցների կիրառմանը»,- ընդգծում է հոդվածագիրը՝ ընդգծելով, որ «առանց ԱՄՆ-ի լիակատար աջակցության ՆԱՏՕ-ն ոչ մի պատիժ չի պահանջի իր անհնազանդ անդամի համար»։
«Այսպիսով, Ռուսաստանը մնում է միակ տերությունը, որը կարող է հակահարված տալ թուրքական ագրեսիային։ Ադրբեջանահայկական պատերազմը Լիբիայից հետո ռազմական գործողությունների երկրորդ թատերաբեմն է, որտեղ Էրդողանը կանգնած է Պուտինի ճանապարհին»,- նշում է նա։
Բոբի Գոշի խոսքով՝ Կովկասն ավելի մոտ է Ռուսաստանին ոչ միայն աշխարհագրորեն, այլև պատմականորեն, մշակութային, ռազմավարական և տնտեսական առումներով, քան Սիրիան կամ Լիբիան, և Ռուսաստանի բախումը Թուրքիային այստեղ ավելի իրատեսական է թվում։
«Էրդողանի համար «կարմիր քարտի» բացակայությունը «կանաչ քարտ» է. Նա Մոսկվայի զսպվածությունը կդիտարկի որպես իր օրակարգին հետևելու թույլտվություն։ Քանի դեռ նա պատժից խուսափելու և անպատժելիության հնարավորություն ունի, Թուրքիայի նախագահը չի պատրաստվում կանգ առնել»,- հավելում է նա։