Ավանդաբար, բացարձակ բարձրությունը սահմանվում է որպես երաժշտական նոտաները ճշգրիտ նույնականացնելու կամ վերարտադրելու կարողություն՝ առանց ստանդարտի վրա հենվելու, գրում է planet-today-ը: Այս հմտությունը համարվում էր այնքան հազվադեպ, որ այն վերագրվում էր 10000 մարդուց միայն մեկին: Նման վիճակագրությունը հաճախ մարդկանց հուսահատեցնում էր երաժշտության ետևից, ինչի պատճառով նրանք կասկածում էին իրենց կարողություններին:
Սակայն նոր հետազոտությունն առաջարկում է վերանայել այս գաղափարները։ Փորձին մասնակցել է ԱՄՆ-ում բնակվող 18-ից 27 տարեկան 30 մարդ: Կարևոր է նշել, որ մասնակիցներից ոչ ոք պրոֆեսիոնալ երաժիշտ չէր, թեև մեծամասնությունը (30-ից 25-ը) երաժշտական գործիքներ նվագելու որոշակի փորձ ուներ: Բոլոր սուբյեկտները պնդում էին, որ չունեն բացարձակ լսողություն:
Երկու շաբաթվա ընթացքում մասնակիցները ձայնագրեցին իրենց ինքնաբուխ մեղեդիները, որոնք «խրված» էին իրենց գլխում: Դա տեղի է ունեցել բնական պայմաններում, առանց հատուկ նախապատրաստման կամ տեղադրման: Յուրաքանչյուրը տրամադրել է մինչև 42 աուդիո ձայնագրություն վերլուծության համար:
Արդյունքները ապշեցուցիչ էին. ձայնագրությունների 44,7%-ը լիովին հավատարիմ էր օրիգինալ կատարմանը թե՛ մեղեդիով, թե՛ տոնայնությամբ: Եթե հաշվի առնենք կիսաձայնի մեջ եղած սխալը, ապա ճշգրտությունը հասավ 68,9%-ի: Այս տվյալները զգալիորեն գերազանցում են բացարձակ բարձրության նախկինում գնահատված տարածվածությունը:
Հետազոտողները այս արդյունքները մեկնաբանում են որպես բացարձակ լսողության «թաքնված» ունակությունների առկայության վկայություն շատ ավելի մեծ թվով մարդկանց մոտ, քան նախկինում ենթադրվում էր: Նրանք նաև մատնանշում են այն եզակիությունը, թե ինչպես են երաժշտական հիշողությունները կոդավորված ուղեղում:
Գիտնականները նշում են, որ ուղեղի արդյունավետության տեսանկյունից տրամաբանական կլինի անտեսել ճշգրիտ տոնայնությունների մասին տեղեկությունները, քանի որ երաժշտությունը տարբեր ստեղներով շատ նման է հնչում: Սակայն, արդյունքները ցույց են տալիս, որ այս տեղեկատվությունը պահպանվում է բարձր ճշգրտությամբ՝ ձևավորելով հատուկ տեսակի երկարաժամկետ հիշողություններ։
Այս բացահայտումը կարող է ունենալ կարևոր գործնական հետևանքներ։ Այն կարող է ոգեշնչել շատ մարդկանց, ովքեր նախկինում կասկածում էին իրենց երաժշտական կարողություններին, զբաղվել երաժշտությամբ: Գիտակցելով, որ երաժշտական ականջի զարգացման համար կարող է լինել ավելի մեծ ներուժ, քան նախկինում ենթադրվում էր, կարող է օգնել հաղթահարել հոգեբանական խոչընդոտները և առաջին քայլն անել երաժշտական հավակնությունների իրականացման ուղղությամբ:
Հետագայում հետազոտողները նախատեսում են խորացնել երաժշտական հիշողության հիմքում ընկած մեխանիզմների իրենց ըմբռնումը: Սա կարող է նոր հեռանկարներ բացել երաժշտական կրթության և ճանաչողական հոգեբանության ոլորտներում: