Հայաստանը հոգնել է Փաշինյանից․ «Лента.ру» -ի անդրադարձը
Հայաստանում արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունները կլինեն արդեն առաջիկա կիրակի՝ հունիսի 20-ին։ Դրանք կդառնան բազմաթիվ ամիսներ տեւած քաղաքական ուժերի դիմակայության «հունձքը», որը սկսվել էր Լեռնային Ղարաբաղի համար պատերազմում Հայաստանի կրած ծանր պարտությունից հետո։ Գործող իշխանություններն ու ընդդիմությունը միայն այս հարցում են համակարծիք՝ նոր ընտրությունները կարող են հանգուցալուծել քաղաքական ճգնաժամը։ Առաջին անգամ «թավշա հեղափոխությունից» հետո, իշխանության համար պայքարի մեջ մտել են քսանվեց կուսակցություն ու դաշինք, սակայն իրական պայքարը, ինչպես ցույց են տալիս վերջին հարցումները Նիկոլ Փաշինյանի եւ Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի միջեւ է ընթանում։
Ճգնաժամային շրջան
Դեռեւս ապրիլի 25-ին Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել էր, որ հրաժարական է տալիս, շարունակելով ժամանակավորապես իրականացնել վարչապետի լիազորությունները, նախքան նոր պառլամենտական ընտրությունները։ Ընտրությունների նպատակը մեկն է՝ երկիրը դուրս բերել քաղաքական ճգնաժամից։ Փաշինյանի հրաժարականը սկսել էին պահանջել դեռ անցյալ տարվա աշնանից, երբ Հայաստանն ու Ադրբեջանը Ռուսաստանի միջնորդությամբ համաձայնագիր կնքեցին Լեռնային Ղարաբաղում հրադադարի առնչությամբ։ Դա տեղի ունեցավ այն պահին, երբ հայկական կողմը նահանջում էր բոլոր ուղղություններով, իսկ ադրբեջանական զորքերը սպառնում էին ԼՂՀ մայրաքաղաք Ստեփանակերտին։
Փաշինյանի ձեւական հեռանալը ակնհայտորեն ձեռք չի տալիս ընդդիմությանը, ինչպես նաեւ բնակչության զգալի մասին, որը հրասթափվել է պոլուլիստ քաղաքական գործչի վարած քաղաքականությունից։ Խնդիրը նույնիսկ այն չէ, որ հրաժարականի քայլով նա պահպանում է նախընտրական շրջանում ադմինիստրատիվ ռեսուրսը եւ հնարավորությունը ազդելու երկրում տիրող իրավիճակի վրա։ Ժողովրդի դժգոհությունը առաջացնում է Փաշինյանի հետպատերազմական քաղաքականությունն առհասարակ՝ սկսած ռուսական չարշախատող «Իսկանդերների» սկանբդալից, մինչեւ միջազգային ասպարեզում հարաբերություններ կառուցել չկարողանալը։ Բացի այդ, ավելի քան կես տարի անց պատերազմի ավարտից հետո, երբ հաստատվել է հրադադար, իրավիճակը Հայաստանի սահմաններին շարունակում է մնալ անկայուն։
Մասնավորապես չլուծված են մնում Հայաստանի սահմանների դելիմիտացիան եւ դեմարկացիան, ինչպես նաեւ հայ ռազմագերիների ազատ արձակման հարցերը, որոնց մի մասը գերեվարվել են Հայաստանի տարածքից, ռազմական գործողությունների ավարտից հետո։ Հայկական կողմի պահանջները պահանջները որոշակի արդյունքներ տվել են, իհարկե, բայց սահմանային լարվածությունը պահպանվում է։ Հունիսի 12-ին Ադրբեջանը Վրաստանի եւ ԱՄՆ միջնորդությամբ 15 ռազմագերու վերադարձրեց, սակայն այն բանից հետո, երբ Հայաստանը տվեց Աղդամի ականապատման քարտեզը։
Չնայած ժողովրդի հետ փորձ անում է Փաշինյանը երկխոսություն կառուցելու, սակայն մարդիկ շարունակում են հիմնավորված կերպով դժգոհ լինել։ Չէ որ Բաքուն հայտարարել է, որ 140 անձ փոխանակման ենթակա չէ, քանի որ կամ գերեվարվել են ռազմական գործողությունների ավարտից հետո, կամ մեղադրվում են «վարձկանության», «ահաբեկչության», եւ «ռազմական հանցագործությունների» մեջ։