Փարիզը չի կարող ԵՄ-ից անկախ Երեւանի և Բաքվի նկատմամբ քաղաքականություն առաջ մղել. գերմանացի քաղաքագետ
Ֆրանսիայի շահագրգռվածությունը՝ Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում գործունեությամբ պայմանավորված է հայկական սփյուռքի գործոնի և ազդեցության հետ, որը ճնշում է գործադրում իշխանությունների վրա։ Այս մասին NEWS.am -ի թղթակցի հետ զրույցում ասաց գերմանացի քաղաքագետ Ալեքսանդր Ռարը։
Եթե հարցին ավելի լայն նայենք, ապա պետք է հաշվի առնել, որ այլեւս չկա անկախ ֆրանսիական կամ անկախ գերմանական քաղաքականություն, կարծում է նա։
«Եվրոպական երկրների միջև որոշակի պայմանավորվածություն կա, որ աշխարհաքաղաքական խնդիրները պետք է լուծվեն համատեղ։ Իսկ այն, ինչ կատարվում է Կովկասում, շատ լուրջ աշխարհաքաղաքական իրադարձություն է։ Հետևաբար, Ֆրանսիան չի կարող ինքնուրույն առաջ մղել ԵՄ քաղաքականություն՝ կապված ԵՄ ընդլայնված գործընկերության վերաբերյալ Եվրամիության քաղաքականության հետ, որը ներառում է և՛ Հայաստանը, և՛ Ադրբեջանը։
Հետևաբար, եվրոպական երկրները հայտնվել են սեփական ծուղակում, քանի որ նրանք անընդհատ ստուգում են իրենց ժամացույցները ԵՄ հիմնական երկրների հետ, և դա դժվար է, քանի որ կան շատ տարբեր շահեր։
Արևմուտքը, որը փորձում է Ռուսաստանի ազդեցության ուղեծրից դուրս բերել և՛ Հայաստանը, և՛ Ադրբեջանը և աշխատում է ՀԱՊԿ-ի և ԵԱՏՄ-ի դեմ, պետք է հասկանա, որ դա կարող է վատ վերջանալ։ Արեւմուտքի ազդեցությունը Կովկասում չափազանց փոքր է։
Կարծում եմ, սթափ Եվրոպան չի ցանկանում երկրորդ թեժ կետ, որը կհանգեցնի նոր զանգվածային միգրացիայի դեպի Հին աշխարհ։ Ուստի նա ամեն ինչ կանի, որպեսզի Կովկասում Ռուսաստանի և Արևմուտքի միջև առճակատման նոր կետի իմաստով երկրորդ Ուկրաինա չլինի։
Այսօր Եվրոպան ցանկանում է ցույց տալ իր կարևորությունը, ցույց տալ, որ ինքը կա և կարող է նաև առաջատար դեր ունենալ Ռուսաստանի Դաշնության և ԱՄՆ-ի հետ միասին։
Եթե Եվրոպան իսկապես ցանկանում էր դադարեցնել պատերազմը և փոխզիջում գտնել, ապա ԵՄ բարձրաստիճան պաշտոնյաները կարող էին գալ Հայաստանի և Ադրբեջանի հետ սահման և ցույց տալ իրենց մտադրությունը՝ լուծելու այս հակամարտությունը, այլ ոչ թե սառեցնել այն:
Բայց ինձ թվում է, որ այսօր եվրոպացիները չգիտեն ինչ անել Կովկասում, չունեն հայեցակարգ ու ռեսուրսներ։ ԱՄՆ-ն ունի իր աշխարհաքաղաքականությունը, բայց նրանք հասկանում են, որ իրենց ուժերը բավական են միայն Ուկրաինայի համար։ Բացի այդ, նրանք անընդհատ ստիպված են Չինաստանի կողմը նայել»,- նկատեց քաղաքագետը։