Մեռնող պետության եւ հասարակության հոգեվարքը
Հասանք մի կետի, երբ անբարոյականության մեջ ապրելը դարձավ սովորական մի բան: Իրականում, սակայն, մենք՝ պետությունը, հասարակությունը չենք ապրում, այլ մեռնում ենք: Մենք հոգեվարքի մեջ ենք:
Հավանաբար չեք հասկանում, թե ինչ է լինում, ինչ է եղել, եւ ինչ է լինելու, եթե մի քանի օր էլ այսպես շարունակենք:
Վերցրեք օրվա լրահոսը: Ընթերցեք վերնագրերը եւ կհասկանաք, որ մեր հանրությունն այն աստիճան է ընկել, այն աստիճան է հիվանդ, որ չի գիտակցում, թե ինչ է եղել կամ գիտակցում է, բայց թքած ունի:
Շուշին թշնամուն հանձնող, առնվազն հինգ հազար երիտասարդի սպանության թիվ մեկ մեղավորը ոչ միայն հրաժարական չի տվել, ոչ միայն նման մտադրություն չունի, այլ նաեւ մտադիր է ամեն գնով պահպանել պաշտոնը, իսկ որ ամենասարսափելին է, հանրության մեջ կան մարդիկ, որ այս ամենի հետ համակերպվել եւ գոյություն են քարշ տալիս:
Այսօր լրատվամիջոցները տեղեկացնում են, որ նիկոլը մտադիր է Ռուսաստանի հետ խորացնել հարաբերությունները, Թուրքիայից աղերսում է լավ վերաբերմունք, Արայիկ Հարությունյանն էլ մի քանի ծառ է տնկել, իսկ մի անհայտ դերասանուհի էլ սեւ տաբատ է կրում եւ հիանում մեր հզոր լեռներով, որից ուժ է ստանում:
Այսպես լինում է միայն մեռնող պետությունների հետ: Սպանեցիք մեր տղերքին ու ապրում եք այնպես, կարծես ոչինչ չի եղել: նիկոլի հայտարարություններն այնպես եք լուսաբանում, կարծես Շուշին թշնամուն չեն հանձնել:
Բանկերն ու վարկային կազմակերպությունները որդի կորցրած ծնողներից շարունակում են պահանջել կատարել վարկային պարտավորությունները: Իսկ դու` պետություն, այդ ծնողների նկատմամբ կատարե՞լ էիր կամ կատարո՞ւմ ես քո պարտավորությունը: Այնքան անբարոյական ենք, որ անգամ չենք կարողանում զրոյացնել որդի կորցրած մարդկանց վարկերը: Չէ, դուք հասկանո՞ւմ եք ինչ անբարոյական ժողովուրդ ենք:
Անբարոյականությունը խժռել է մեր երկիրն ու հանրությանը: Տաշի տուշիով քեֆերը դրա վկայություններից մեկն են: Ասում եք ընտրություն: Մի՞թե կարծում եք, որ ընտրությունով կամ միայն ընտրությունով հնարավոր կլինի փրկել հիվանդի կյանքը: Եթե կարծում եք, ապա սխալվում եք:
Պատերազմում հազարավոր զոհեր տված, կորոնավիրուսի հետեւանքով հազարավոր մահեր ունեցող հանրությունը ոչ մի ծպտուն չհանեց, երբ մեռելոցը համարեցին աշխատանքային օր:
Եթե դուք կարողանում եք ապրել, երբ նիկոլը դեռ վարչապետ է, երբ դուք միայն ու միայն զբաղված եք ձեր կարիերայով, ձեր որդուն Ռուսաստան կամ ԱՄՆ փախցնելով, կամ նրա համար մի լավ գործ գտնելով, եւ չեք գիտակցում, թե ինչ է եղել, ապա ...
Իրոք զզվելի է այս ամենը: Քթներիս տակ Եռաբլուր ունենք, բայց նիկոլին դիմելիս ասում եք պարոն վարչապետ, դեռ հարյուրավոր ծնողներ իրենց որդիների մարմիններն են փնտրում, իսկ դուք ասում եք նիկոլը նախարար նշանակեց կամ քննարկում եք, թե ովքեր են լինելու նիկոլի ցուցակի տասնյակում: Հավատացեք, դուք նիկոլից ոչնչով չեք տարբերվում: Նա կառչել է աթոռից, իսկ դուք ձեր պահվածքով օգնում եք նրան մնալ այնտեղ:
Միայն չասեք, թե բա ինչ անենք, թե լրատվամիջոց ենք՝ պիտի լուսաբանենք, աշխատում ենք, պիտի դիմենք, երեխա ենք պահում, բլա բլա բլա բլա: Բա ձեր նամուսն ու թասիբը, թե՞ վիշտը միայն որդի կորցրած ծնողինն է:
Դուք հասկանո՞ւմ եք, թե մեզ վրա ինչպես են ծիծաղում ամբողջ աշխարհում: Դուք հասկանո՞ւմ եք, որ ինչպես են մեզ վերաբերվում: Կորցնել Շուշի ու Հադրութ, թշնամու բայրաքթարների առաջ կանգնեցնել հինգ հազար զինվոր ու հանդուրժել այդ ամենի մեղավորին, մեղավորներին: Զզվելի է այս ամենը: Ավելի քան զզվելի: Նայե՞լ եք ձեզ հայելու մեջ: Նայեք, գուցե սթափվեք: Էս ինչեո՞վ եք զբաղված:
Գեղամ Նազարյան
Top-News.am