Ինչի մասին խոսեց եւ լռեց Սերժ Սարգսյանը

Սերժ Սարգսյանի հեռուստահարցազրույցի առանցքը Ղարաբաղի հիմնահարցն էր ու անվտանգության խնդիրը։ Եվ անտրամաբանական կլիներ, որ այդպես չլիներ։ Առկա է սուր խնդիր, գոյություն ունի հակառակորդի չդադարող սպառնալիք։

Իրողություն է նաեւ այն, որ քաղաքական դաշտում այսօր քաղաքական գործիչներից որեւէ մեկը չի խոսում այս թեմայով։ Խորհրդարանական եւ արտախորհրդարանական կուսակցապետերը, քաղաքական ուժերի առաջնորդները, ազգափրկիչ հավակնություն ունեցող գործիչները, պարբերաբար Հայաստանի փրկության ծրագրեր ներկայացնողները Արցախի խնդրի եւ անվտանգության հարցի իրենց տեսլականը, ծրագրերը չեն ներկայացնում։ Սա նոնսենս է։

Իշխանության ներսում էլ Սերժ Սարգսյանն այնպես է արել, որ Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի մասին պետության առաջին դեմքերը չխոսեն, ինչը նույնն է, թե չտիրապետեն խնդրին: Խոսքն առաջին հերթին վերաբերում է ԱԺ նախագահին եւ վարչապետին։ Ըստ էության, գործող նախագահը ստանում է երկրի թիվ մեկ խնդրի՝ անվտանգության խնդրի առումով մենաշնորհային պայմաններ, որից էլ նա առավելագույնս օգտվում է։

Սերժ Սարգսյանը հեռուստահարցազրույցում անդրադարձավ նաեւ 2018 թվականից իր վարչապետ ղառնալու հնարավորության հարցին: Նա արտահայտվեց հակիրճ, բայց ասածը բավական բաց էր եւ, մեծ հաշվով, առանց երկիմաստությունների։

Դրան զուգահեռ գործող նախագահը լռեց մի քանի սուր թեմաների մասին։

Ա. Երկրի տնտեսությունը չի կայունանում։ Ներդրումներ չկան, նկատվում է կապիտալի արտահոսք, չկա տնտեսական ակտիվիություն։ 2016-ի 0-ական աճը չափազանց վատ մեսիջ է։ Այլ հարց է, որ երկրում չկա լուրջ քաղաքական ընդդիմություն եւ այն չի ներկայացնում այլընտրանքային ծրագրեր։ Բայց խնդիրը դրանից չի մեղմվում եւ վտանգները նույնպես դրանից չեն մեղմվում։

Բ. Երկրից արտագաղթը չի դադարում։ Գնում են կենսունակ շերտերը, երիտասարդ ընտանիքները։ Տարեկան 30-35 հազարանոց արտագաղթը արնաքամ է անում պետությունը։ Բնակչության շարունակ նվազող թիվը տնտեսական գործունեությունը դարձնում է գրեթե անշահավետ։

Գործող նախագահն այս հարցերի մասին լռեց, ամենայն հավանականությամբ, այս պահին բանաձեւեր չունենալու պատճառով։

Չափազանց հետաքրքիր վիճակ է ստեղծվել. Սերժ Սարգսյանը խորհրդարանում եւ խորհրդարանից դուրս հաղթել է իր բոլոր մրցակիցներին։ Չի զգում ոչ թե քաղաքական վտանգ, այլ նույնիսկ՝ քաղաքական դիսկոմֆորտ։ Բայց հաղթելով բոլոր մրցակիցներին՝ Սերժ Սարգսյանը մնում է մենակ օբյեկտիվ խնդիրների, շատ լուրջ խնդիրների առաջ։
Սերժ Սարգսյանը շատ լավ հասկանում է, որ եթե 2018 թվականից ձգտելու է կառավարել որպես վարչապետ, ապա դա չի կարող անել որպես հին Սերժ Սարգսյան։ Ուզի, թե չուզի նա պետք է դառնա նոր Սերժ Սարգսյան։ Խոսքը վերաբերում է թե իր անձնական կերպարին, թե պետության ապագայի նոր կերպարին։

Գործող նախագահը ԱԺ-ի առաջին նիստում ներկայացրեց մինչեւ 2040 թվականը լուծելիք խնդիրնեըը եւ տեսլականը։ Դա ավելի շատ նման էր բարի ցանկության եւ չի կարող համարվել պետության ապագայի տեսլական, որովհետեւ չկար հաշվարկ, չկար օբյեկտիվ ցուցանիշների հիման վրա կառուցված ծրագիր։

Դժվար է հավատալ, որ Սերժ Սարգսյանը փորձելու է նոր Հայաստան կառուցել իրեն առաջնորդ, լիդեր գովերգող ՀՀԿ-ի չեռնենկոյական վերնախավի հետ։ Սա վատ կլինի, թե Սարգսյանի, թե Հայաստանի համար։

Մյուս կողմից, չկա քաղաքական այլընտրանքային համակարգ, չկա այլընտրանքային միտք, այլընտրանքային ծրագիր։ Սա ողբերգություն է, բայց սա 21-րդ դարում մեր պետության եւ հասարակության իրական պատկերն է։

Եթե ձեւավորվի մի համակարգ, որը կներկայացնի խնդիրների լուծման այլընտրանքային մոդելներ, այլընտրանքային պատկերացումներ, ծրագրեր, ապա քաղաքական տոտալ ամլության համապատկերին, դա կլինի առաջընթացի եւ մրցակցային զարգացման ռեսուրս։ Խորհրդարանական կառավարման համակարգում դա ոչ միայն չի ենթադրում սուր առճակատում, այլեւ ենթադրում է մրցակցային համագործակցության սցենարներ։

Հայաստանին առաջընթացի համար պետք են ոչ ստանդարտ լուծումներ, ոչ ստանդարտ առաջարկներ։ Միեւնույն ժամանակ, որպեսզի դրանք չմնան լոկ որպես տեսություն, պետք է երկրում լինի վստահության մթնոլորտ։ Բայց խնդիրն այն է, որ այսօրվա պայմաններում վստահություն վերականգնելը նույնպես պահանջում է ոչ ստանդարտ մոտեցումներ եւ քայլեր։

Top-news.am