Լե Պենը Ադրբեջանի համար նույնն է, ինչ Թրամփը Սիրիայի համար. ռուս վերլուծաբանի մեկնաբանությունները
«Ֆրանսիայի ընտրություններում սենսացիա տեղի չունեցավ. Մարին Լե Պենը հավաքեց հենց այնքան, որքան նրան խոստանում էին սոցիոլոգիական հարցումները։ Իհարկե կային որոշ ենթադրություններ՝ կապված «ամաչկոտ ընտրող» երեւույթի հետ։ Դա այն մարդիկ են, ովքեր իրենց ձայնը տալու են Լե Պենին, սակայն պատրաստ չեն այդ մասին խոստովանել սոցիոլոգներին։ Եվ այդ պատճառով ենթադրություն կար, որ Լե Պենը առաջին փուլում կարող է հավաքել մինչեւ 30% ձայն»,– ասում է ռուս վերլուծաբան Ալեքսանդր Նոսովիչը։
«Չեմ գտնում, որ նրա պարտությունը անխուսափելի է, բայց նրա հնարավոր հաղթանակը հավասարազոր կլինի հրաշքի։ Չնայած, ինչպես գիտենք, հրաշքներ լինում են։ Կարելի է հիշել Մեծ Բրիտանիայի՝ ԵՄ–ից դուրս գալու հանրաքվեն, ինչպես նաեւ Թրամփի հաղթանակը ԱՄՆ ընտրություններում»։
Այնուամենայնիվ,– նշում է վերլուծաբանը,– ամենից հավանական է, որ հաջորդ նախագահը դառնա Էմանուել Մակրոնը։
«Նրա համար կքվեարկեն երկրորդ փուլ չանցած թեկնածուների կողմնակիցների բացարձակ մեծամասնությունը։ Նրան աջակցում է քաղաքական էլիտան։ Ձախ եւ աջ համակարգային քաղաքական գործիչները հենց Մակրոնի շուրջ են միավորվել, նրան են աջակցում Ֆրանսիայի հիմնական ԶԼՄ–ները»։
Ե՛ւ կայուն Եվրոպայի, ե՛ւ հարեւանների հետ հարաբերությունների տեսանկյունից Ֆրանսիայի համար նախընտրելի է Մակրոնը։ «Նա գլոբալիստ է, եվրոպական ինտեգրացիայի կողմնակից, նա կաշխատի հանուն Եվրամիության կենտրոնականացման»։
Լե Պենը նացիոնալիստ է։ Եթե նա գա իշխանության, դա փաստացի կլինի Եվրամիության վերջը, ամեն դեպքում նրա այսօրվա տեսքով։
«Ինչ վերաբերում է Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքականությանը Մակրոնի հաղթանակից հետո՝ նա արդեն ցուցադրել է ագրեսիվ հռետորաբանությունը, ասելով, որ «կստիպի Պուտինին հարգել իրեն»,– ասում է Նոսովիչը։
Ընդհանուր առմամբ Մակրոնը Օլանդի գործի շարունակողն է։ Նա փաստացի հենց Օլանդի ժառանգորդն է, չնայած որ դա չի գովազդում։ Արտաքին քաղաքականությունը նրա ղեկավարությամբ կլինի այնպիսին, ինչպիսին եղել է վերջին հինգ տարիների ընթացքում։
Մերձավոր Արեւելքի նկատմամբ դա «անվստահ ներկայություն է»։ Ֆրանսիան ներկա է Մագրիբի երկրներում, Մերձավոր Արեւելքում՝ ներառյալ Սիրիան, բայց նա չի խիզախում ակտիվ քաղաքականություն վարել՝ միջոցների եւ քաղաքական կամքի անբավարարության պատճառով»,– նշում է փորձագետը։
Նոսովիչը գտնում է, որ Ռուսաստանի նկատմամբ Մակրոնը կշարունակի նախկին քաղաքականությունը. Եվրոպական համերաշխություն եւ պատժամիջոցների երկարաձգում։
Խոսելով Հարավային Կովկասի նկատմամբ Մակրոնի եւ Լե Պենի վերաբերմունքի մասին ընդհանուր առմամբ, եւ Ադրբեջանի՝ մասնավորապես, Նոսովիչը նշում է, որ եթե Մակրոնը դառնա նախագահ, ապա որեւէ կտրուկ փոփոխություն չի լինի։
«Ֆրանսիան ղարաբաղյան հակամարտության հարցում իհարկե դեպի Հայաստան է կողմնորոշված։ Սակայն հակամարտության տարիների ընթացքում Փարիզը այդ ուղղությամբ երբեւէ որեւէ ակտիվ քայլ չի ձեռնարկել։ Մակրոնը համակարգի, քաղաքական ավանդույթների ներկայացուցիչն է եւ նա կշարունակի այդ գիծը»։
Իսկ այն դեպքում, եթե Լե Պենը դառնա նախագահ, հնարավոր են տարաբնույթ անակնկալներ, եւ իհարկե կարելի կլինի խոսել ուղղության փոփոխության եւ «էլիտար հեղափոխության մասին»։
«Նա պետք է ինքնահաստատվի նախագահի պաշտոնում, քանի որ կառավարական էլիտան, խոշոր բիզնեսն ու ԶԼՄ–ները նրա դեմ են։ Նա ավելի խիստ քաղաքական հակազդեցության իրավիճակում կհայտնվի, քան այն իրավիճակը, որում հայտնվեց Թրամփը։ Հարվածները, որ Թրամփը հասցրեց Սիրիային ստիպված քայլ էին ներքաղաքական բոյկոտի եւ ռեկորդային ցածր վարկանիշի պայմաններում, դա էլք գտնելու փորձ էր»։
«Որպեսզի ինչ որ կերպ ամրապնդվի նախագահական պաշտոնում, Լե Պենը ստիպված կլինի վարել շատ ակտիվ եւ խիստ արտաքին քաղաքականություն։ Սա նրա պահվածքի ամենահնարավոր սցենարն է։ Այդ դեպքում նա կօգնի Հայաստանին ղարաբաղյան հակամարտության հարցում` այդպիսով վաստակելով Ֆրանսիայում հայկական սփյուռքի աջակցությունը»– ընդգծում է Ալեքսանդր Նոսովիչը։