Այս կեղտոտ մթնոլորտը կարող է խժռել մեր երկիրը
Երբ Ազգային ժողովի ընտրություններից առաջ հայտնի լրագրող, հրապարակախոս Նարինե Մկրտչյանը մանրամասնորեն նկարագրեց, թե ինչպես են Նիկոլ Փաշինյանի Քաղաքացիական Պայմանագիր կուսակցության առաջնորդները հարցաքննում նրանց, ովքեր ուզում էին ՔՊ-ի համամասնական ցուցակով պատգամավոր ընտրվել, ինչպես էին վիրավորում նրանց ինքնասիրությունը, արժանապատվությունը, շատերն այդ հրապարակումն անուշադրության մատնեցին: Քննարկեցին, անցավ, գնաց:
Երկրում մթնոլորտն արդեն փոխվել էր: Գաղջին փոխարինել էր «սերն ու համերաշխությունը»: Եւ այդ սերն ու համերաշխությունը մարդկանց ստիպեց դուրս գալ փողոց, իհարկե, Նիկոլ Փաշինյանի կոչով եւ շրջափակել Ազգային ժողովը, ճնշում գործադրելով ԱԺ պատգամավորների վրա:
Ոչինչ, որ հետո պարզվեց, որ Նիկոլ Փաշինյանը սխալ էր, իսկ պատգամավորները՝ ճիշտ: Ոչինչ, որ հետո ՍԴ-ն պատգամավորների կայացրած որոշումը համարեց սահմանադրական: Կարեւորն այդ պահի ճնշումն էր:
Իսկ հետո հերթը հասավ մաքսատան այն աշխատակցին, որը հանդգնել էր ուղիղ չկանգնել, երբ տեսել էր Փաշինյանին եւ սենյակում էլ դրոշն անկյունում էր դրել: Նրանից եւ մյուսներից պահանջեցին դիմում գրել եւ հեռանալ: Իհարկե, ոչինչ, որ այդ իրավունքը վարչապետը չուներ: Ոչինչ, կարեւորն այդ պահն էր, կարեւորն այն էր, որ մաքսատան աշխատակիցը դիմում գրեց եւ հեռացավ:
Իսկ երբ արդեն վարչապետը կոչ արեց դուրս գալ փողոց եւ շրջափակել դատարանները, դատավորներին եւ դատարանների մյուս աշխատակիցներին ներս չթողնելով աշխատանքի, շատերի համար դա անակնկալ չէր: Անակնկալն այն էր, որ դատարանները մի քանի հոգի շրջափակեցին:
Ոչինչ, որ դատարանների աշխատանքը խաթարվեց, ոչինչ, որ կազմակերպիչներն ու իրականացնողները օրենքի սահմանված կարգով պատասխանատվության չենթարկվեցին: Ոչինչ, քանի որ «սիրո եւ համերաշխության» մթնոլորտում հենց այդպես էլ լինում է:
Եւ այդ մթնոլորտում է միայն հնարավոր դատավորների վեթինգ, իսկ ավելի կոնկրետ, դատավորների շարքերի «չիստկա» անցկացնել, այնպես, ինչպես հասարակությունն իր շարքերն էր մաքրում անցած դարի երեսունականներին:
Եւ այսպես, քննարկելով, ասել-խոսալով հասանք նաեւ նրան, որ մարդը, գիտնականն այնքան է նեղվում Ազգային ժողովում իրեն տրված հարցերից, որ չի դիմանում եւ ասում է՝ ես ինկվիզիցիայի միջով անցա:
ՀՀ նախագահ Արմեն Սարգսյանի կողմից Սահմանադրական դատարանի դատավորի թեկնածու առաջադրված, սակայն ԱԺ-ի կողմից չընտրված Արթուր Վաղարշյանն անկեղծացել է եւ գրեթե կրկնել, ասել այն, ինչ ժամանակին գրել եւ ասել էր Նարինե Մկրտչյանը: «Ես պետք է ընտրեի կեցվածք, նույն Իտալիայի օրինակով՝ Գ․ Գալիլեյ, թե՞ Ջ․ Բրունո։ Ես ընտրեցի մասնագիտական արժանապատվությանը հարիր Բրունոյի կեցվածքը, չդվաճանելով իրավագիտությանը՝ բարու եւ արդարի մասին արվեստին։ Հիմա մտորում եմ «Ո՛վ հայ ժողովուրդ, ո՞րն է քո փրկությունը․․․»,- գրել է գիտնականը, իրավաբանը, որը բախվել էր իմքայլականների էությանը:
Իսկ ԱԺ նախագահ Արարատ Միրզոյանն անդրադառնալով իրենց կողմից ՀՀ նախագահին մերժելու արդեն ամոթալի շարանին, շատ հանգիստ եւ առանց քաշվելու ասում է. «Այս գործընթացը պիտի շարունակվի այնքան, մինչեւ ԱԺ-ի ու նախագահի պատկերացումները համընկնեն»: Այլ կերպ ասած, ԱԺ-ն կողմ կքվեարկի, երբ Արմեն Սարգսյանը տեղի տա եւ առաջադրի նրան, որին ցանկանում է ՍԴ-ում տեսնել Նիկոլ Փաշինյանը:
Ահա այսպիսինն է «սիրո եւ համերաշխության» Հայաստանի մթնոլորտը, որտեղ մայր բուհի ռեկտորի պաշտոնը վստահում են մեկին, ով, ըստ մամուլի հրապարակումների, իմքայլականներին խոստացել էր խժդժություններ կազմակերպել համալսարանում ընդդեմ Արամ Սիմոնյանի եւ հենց այդ պատճառով ազատվել պրոռեկտորի պաշտոնից:
Այսպիսինն է «նոր» Հայաստանի մթնոլորտը, որտեղ ինդուլգենցիա անցած օլիգարխները, որոնք արդեն անվանվում են գործարարներ, քիփ են կառավարության ղեկավարների հետ եւ նրանց հետ զուռնա դհոլի տակ միջոցառումների են մասնակցում:
Հակոբ Ասատրյան
Top-News.am