...Որբացանք... բոլորս որբացանք...

...Որբացանք... բոլորս որբացանք... Այսպիսի զգացում ունեցա, երբ հորիցս հետո մայրս գնաց... Ահավոր դատարկություն է հոգումս... ճմլող դատարկություն... Ես հո չէի պատկերացնում, որ այդքան ներկա ես իմ կյանքում, իմ մեջ...Այդքան ներկա...իմ սիրելի, պաշտելի Հայր...
Ավտովթարի հաջորդ գիշերը, վիրահատությունից հետո, սարսափով քնից վեր թռա, եթե դա կարելի էր քուն անվանել, մահվան զգացումով... Ամբողջ մարմինս սառել էր ու փայտացել...Կամքի գերմարդկային ճիգերով փորձեցի ոտք ու ձեռքս շարժել... մինչեւ մահվան սառսուռն անցավ... Հետո տեսա, որ քեզ հետ միասին Արարատն ենք բարձրանում ՝ ձյուների մեջ... նորից արթնացա... արդեն կենդանի... Անգամ մահվան պահին եկար, թեկուզ ՝ երազում...
Ջահել էի, սիրահարված ՝ քո երգերն էի լսում, աղջիկ էի ուզում հմայել՝ քո երգերն էի երգում, ներկայացումներումս քեզ էի նմանակում...Քո միջոցով, կարծես, խոսում էի մարդկանց հետ... Հրճվում էի, երբ որեւէ առիթով քեզ էին նմանեցնում...Կյանքային ամենաբարդ իրավիճակներում մտածում էի՝ դու՞ ինչպես կանեիր...ու փորձում էի անել այդպես...
Ռոբեր Օսեյնի ներկայացումներից մեկին դու ներկա էիր դահլիճում. ներկայացումը չէինք կարողանում սկսել... Չորս հինգ րոպե, չորս հազար տեղանոց լեփլեցուն սրահը հոտնկայս ծափահարում էր քեզ...Դերասանուհիներն այդ օրը հուզմունքից տեքստերն էին մոռանում... դու ՝
արդեն ութսուն տարեկան...
Մի օր էլ եկար մեր տուն Սեդայի հետ... Կալանքիցս հետո վերսկսում էի... առաջին հյուրախաղերս էին առջեւում... Եկար, կարծես, մեծիդ օրհնությունը տալու... Նայում էի, հավատս չէր գալիս... այնքա՜ն իրական էր ու այնքա՜ն անիրական... Նստած էիր սեղանի մոտ, իսկը՝ հարազատ մեծ քեռիս, խոսում, պատմում էինք իրար տնեցիներից...Ժամեր շարունակ... Մինչ օրս դեռ հավատս չի գալիս...
... Հիմա էլ հավատս չի գալիս... Ախր, մինչեւ հարյուր տարեկան պիտի երգեիր, մինչեւ հարյուր քսան տարի պիտի ապրեիր...Այդպես էիր որոշել... ու ես անվերապահ հավատում էի դրան...
Բայց Աստծո որոշումն այլ էր... ախր, այնտեղ էլ քո կարիքն ունեն... քո հրաշք երգերի... մենք էլ եսասիրաբար ուզում էինք, որ դեռ շատ ապրեիր, որ քեզնով հպարտանանք աշխարհով մեկ...
Բարի ճանապարհ, քեզ, իմ պաշտելի կուռք... փոքրիկ հսկա... մեծ հայ... Հիմա, գիտեմ, արդեն քեզ հրեշտակներն են վայելում... Սիրո հրեշտակները...

Վարդան Պետրոսյան

Des orphelins, nous sommes tous des orphelins... C'est le sentiment que j'ai eu lorsqu'après mon père, ma mère s'en est allée... Un vide immense dans mon âme, un vide écrasant. Je n'avais pas imaginé combien tu étais présent dans ma vie, en moi... si présent... mon bien aimé, mon adorable Père...

Le lendemain de mon accident de voiture, après l'opération, je me réveillé avec effroi avec le sentiment de la mort... Mon corps entier était glacé, raidi... Avec un effort surhumain j'ai essayé de bouger mes bras, mes jambes... Jusqu'à ce que le frisson de la mort passe... Puis j'ai vu que nous escaladions le Mont Ararat ensemble, dans la neige... Je me suis réveillé... cette fois vivant... Tu es venu même au seuil de la mort, ne serait ce qu'en rêve.

J'étais jeune amoureux, j'écoutais tes chansons. Je voulais séduire des filles, je chantais tes chansons, dans mes spectacles je t'imitais... on aurait dit que je parlais aux gens à travers toi. J'étais fier quand à chaque occasion je faisais pensais à toi... Dans les moments les plus difficiles de la vie, je pensais comment toi, tu aurais fait... et j'essayait de faire ainsi...

A un des spectacles de Robert Hossein, tu étais présent. Nous ne pouvions pas démarrer la représentation... Durant 4, 5 minutes le public de 4000 personnes t'applaudissaient debout... Les actrices émues, oubliaient leur texte ce soir là... Tu avais déjà 80 ans...

Et un jour, tu es venu chez nous, avec Seda... Après ma détention, je recommençais... Devant se pointait ma première tournée... Tu es venu, comme pour donner ta bénédiction en tant qu'aîné... Je te regarder et je n'arrivais pas croire à mes yeux... C'était tellement réel et en même temps si irréel... Tu étais installait autour de la table tel un proche, comme mon oncle aîné, nous parlions et racontions des histoires de famille, des heures entières... J'ai du mal à y croire encore maintenant.

… Je n'y crois pas non plus aujourd'hui... Mais tu allais chanter jusqu'à tes 100 ans, tu allais vivre jusqu'à tes 120 ans... C'est ainsi que tu avais décidé... Et j'y croyais fermentent...

Cependant Dieu a décidé autrement... Mais là bas aussi ils ont besoin de toi... De tes chanson miraculeuses... Nous aussi nous souhaitions égoïstement que tu vives encore longtemps, pour que nous puissions nous enorgueillir aux yeux du monde entier...

Bon voyage à toi, mon idole adoré... Petit géant, grand arménien... Maintenant je sais que ce sont les anges qui savourent ta présence... Les anges de l'amour...

Vartan Petrosyan

Վարդան Պետրոսյանի ֆեյսբուքյան էջից