Ինչպիսին են Սերժ Սարգսյանի ծրագրերը ապրիլից հետո
Նախորդ հոդվածում արդեն իսկ նշել ենք, որ Սերժ Սարգսյանը շատ լավ հասկանում է, որ իր ունեցած վարկանիշով ապրիլից հետո չի կարողանաւ լիարժեք վերահսկել կառավարման համակարգը, քանզի չի ունենալու այն սահմանադրական լիազորությունները, որոնք ունի այսօր:
Շարունակել կիրառել «բաժանիր, որ տիրես» հայտնի սկզբունքը՝ պահպանելով իշխանության հավասարակշռությունը, այլեւս հին ձեւով հնարավոր չի լինի՝ մի շարք օբյեկտիվ եւ սուբյեկտիվ պատճառներով:
Հենց դրա համար էլ Սերժ Սարգսյանը խաղադաշտ է դուրս բերել Արմեն Սարգսյանին` փորձելով մեծացնել խաղացողների թիվը, որպեսզի պոտենցիալ դավադրությունների հնարավորությունները մինիմալիզացվի: Սակայն դա էլ ինչ որ մի պահի քիչ կլինի, քանզի երկարաժամկետ կտրվածքով չի լուծվի գլխավոր խնդիրը, այն է՝ իշխանության հանդեպ վստահությունը չի վերականգնվի հանրության կողմից: Եթե նախագահական լիազորություններն օգտագործելով նա դժվարությամբ կարողացավ դուրս գալ 2015-ի փետրվարյան ճգնաժամից, ապա ապրիլից հետո նա այդ հնարավորությունը չի ունենալու:
Նախ, հետապրիլյան վարչապետի լիազորություններն այդ հնարավորությունները չեն տալիս, երկրորդ՝ հանրության մեջ կա ոչ միայն նորի պահանջ, այլ նաեւ հների հանդեպ հոգնածություն, որն արդեն վերածվել է ինչ որ չափով ատելության: Ի տարբերություն առաջին եւ երկրորդ նախագահների, գործող նախագահն իր համար չպատրաստեց, որեւէ պահեստային հետնորդ գործիչ, ինչը վտանգավոր է ցանկացած ղեկավարի համար։
Սովորաբար ցանկացած գործիչ ունենում է իր գործունեության սկիզբն ու վերջը, քանզի ինչ որ պահի իր հանդեպ հասարակության կողմից առաջանում է անհաղթահարելի հոգնածություն, եթե չասենք ավելին:
Եթե նման գործիչները չեն ունենում հետնորդներ, ապա նրանք իրենց իշխանությունը պետք է պահեն հավերժ, քանզի չունեն իշխանությունը հանձնելու իրենց համար անվտանգ բանաձեւ: Օրինակ, այնպես, ինչպես Պուտինը Ռուսաստանում:
Խորհրդարանական կառավարման համակարգը նման հնարավորություն չի տալիս: Նախագահական համակարգով գուցե հնարավոր լիներ, եթե Սերժ Սարգսյանը ունենար բավարար հասարակական լեգիտումության, ասենք այնքան, որքան Պուտինը Ռուսաստանում: Սա շատ լավ հասկանում էր գործող նախագահը, այդ իսկ պատճառով չփորձեց վերարտադրվել հին համակարգով եւ փոխեց սահմանադրությունը:
Ըստ էության, գործող նախագահը կամ պետք է նոր հետնորդ ընտրի կամ էլ փորձի նոր թիմով ու նոր առաքելությամբ հանդես գալ ապրիլից հետո, ինչպես որ դա ժամանակին իրականացրեց Պինոչետը Չիլիում, բռնապետից վերածվելով ազատական տնտեսական բարեփոխչի, երկիրը աղքատությունից հանելով եւ վերածելով զարգացած պետության: Բավական կարճ ժամանակահատվածում Պինոչետը Չիլիում շատ-շատերի կողմից սիրված կամ առնվազն հարգված գործիչ էր:
Պինոչետին դա հաջողվեց հսկայական աշխատանքի շնորհիվ եւ ամենակարեւորը, նա լիովին գիտակցում էր իր առջեւ դրված խնդիրները:
Անկասկած, Սերժ Սարգսյանից տիտանական ջանքեր կպահանջվեն եւ դժվարին ու ծանր աշխատանք, այս խնդիրը լուծելու համար: Անկեղծ լինենք, այս հարցում, նա կարծես ուշանում է: Այս ուղղությամբ քայլերը նա պետք է սկսեր դեռ երեկ: «Դանդաղ շտապելը» հաստատ նրան այս դեպքում չի օգնի, քանզի նա ունի ժամանակի լրջագույն դեֆիցիտ:
Որ ճանապարհով կգնա գործող նախագահը, մեծ հաշվով ցույց կտա ժամանակը, բայց նրա ընտրության հետհաշվարկի ժամացույցն արդեն միացվել է:
Աշոտ Խաչատրյան
Top-News.am