Առաջին փողը տվել է Վանոն, տարածքը՝ Անդրանիկ Մարգարյանը, օգնել՝ Գագիկ Բեգլարյանը
«Հրապարակ»-ը գրում է. Նիկոլ Փաշինյանն իր նախօրեի ասուլիսին, որը 50-ից ավելի լրատվամիջոց բոյկոտել էր, հերթական անգամ հատելով բոլոր կարմիր գծերը, անդրադարձավ մամուլին ու լրագրողներին։ Մեղադրեց խմբագիրներին նախկինների թալանի «փայատեր» լինելու համար, մի պատմություն պատմեց թերթերից մեկի գույքն ԱԱԾ-ին պատկանելու մասին, ծաղրեց խմբագիրներին, որոնց մի մասը 63 տարի խմբագիր է աշխատում։
Թվում էր, թե գոնե իր նախկին գործընկերների նկատմամբ մի կես գրամ բարոյականություն պետք է ցուցաբերեր եւ էթիկայի կանոնները չխախտեր, քանի որ այդ նույն գործընկերները կարող են հազար ու մի պատմություններ հիշել, թե ինչպես է նա պահել իր թերթը եւ համագործակցել տարբեր օլիգարխների ու պաշտոնյաների հետ: Ասենք, օրինակ, կարող էին հիշեցնել, թե ինչպես են նախկին իշխանությունները՝ 1998 թվականից սկսած, երբ Աշոտ Բլեյանի հետ հիմնադրեց «Օրագիր» թերթը, որը հետո դարձավ «Հայկական ժամանակ», ամեն հարցում օժանդակել նրան։ Ով է նրան աջակցել եւ ինչպես:
Ասենք, օրինակ, կարող են հիշեցնել, որ 1998-ին թերթի հիմնադրման հարցում կարեւոր դերակատարում է ունեցել ներքին գործերի նախկին նախարար, ապա Երեւանի քաղաքապետ Վանո Սիրադեղյանը: Խմբագրության տարածքը, որը գտնվում էր Երեւանի Սուրբ Սարգիս եկեղեցու հետնամասում, Աշոտ Բլեյանի տարածքն էր, բայց հետո ՀՀՇ-ական ու հետհհշական իշխանությունների թեթեւ ձեռքով այն դարձավ Նիկոլի անձնական սեփականությունը:
«Օրագիրը», որը տպագրվեց մինչեւ 1999 թվականը եւ դատական պրոցեսների արդյունքում` Սերժ Սարգսյանի ձեռքով արգելվեց, Նիկոլ Փաշինյանը գտավ չհրապարակվող մի թերթ` «Հայկական ժամանակը», եւ դրա փաստաթղթերը վերցնելով, դարձրեց իրենը: Իսկ «ՀԺ»-ն ժամանակին պատկանում էր Էդվարդ Եգորյանին, Պետրոս Մակեյանին եւ մի խումբ մարդկանց, խմբագիրն էլ քոչարյանական թիմի ներկայացուցիչ Երվանդ Բոզոյանն էր: «ՀԺ»-ի հիմնադիրները սիրահոժար հրաժարվեցին իրենց փայաբաժիններից, Փաշինյանը թողեց միայն Պետրոս Մակեյանին, ով այսօր դաժանաբար քննադատում է նրան` սխալ պահվածքի եւ ընկերներին դավաճանելու համար: Այս փոփոխության արդյունքում ընկերների ու թերթի հիմնադիրների թվից դուրս է թողնվում Աշոտ Բլեյանը, որն ամեն ինչ արել էր, որ 98-ի նախագահական ընտրություններում իր շտաբի ղեկավար Նիկոլ Փաշինյանը սեփական թերթն ունենա: Դժվար ժամանակներ էին` թերթը եկամուտ չէր բերում, հայտնի չէր, գովազդ, որպես այդպիսին, չկար` միակ ձեւը բարեգործների հետ հույս կապելն էր. Վանո Սիրադեղյան, Խաչատուր Սուքիասյան, Անդրանիկ Մանուկյան, հետագայում` Հովիկ Աբրահամյան, Գագիկ Ծառուկյան եւ շատ ուրիշներ:
Այդ ընթացքում իր ճարպկության եւ հարաբերություններ կառուցելու, տեղն եկած տեղը` «բոչկա գլորելու» շնորհիվ թերթը կայացնում է, անգամ կարողանում է պետական տարածքում գտնվող խմբագրության մի սենյակն ընդլայնել` վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանն ընդառաջում է եւ խմբագրությանը հարակից սենյակն էլ է նրան տալիս: Ընդ որում, տարիներ շարունակ ո՛չ գույքահարկ, ո՛չ վարձավճար «ՀԺ»-ն չի վճարել։ Ավելի ուշ, երբ ՀՀԿ կարկառուն «թալանչիներից» Գագիկ Բեգլարյանը դառնում է Երեւանի քաղաքապետ, նա եւս օգնում է Նիկոլին տարածքի սեփականաշնորհման հարցում։ Հիմա, ճիշտ է` թերթը չի տպագրվում, կայքում էլ մի քանի հոգի են աշխատում, բայց քաղաքի կենտրոնում թանկ սեփականություն է` անշարժ գույք, որը երեւի Մարիամիկի օժիտն է լինելու։ Բազմաթիվ այլ դրվագներ էլ կարող են հիշեցնել իր գործընկեր խմբագիրները Նիկոլ Փաշինյանին, որոնցից մեկի մասին հրապարակավ հայտարարեց Սերժ Սարգսյանի փեսա Միքայել Մինասյանը, թե ինչպես է շանտաժով իրենից գումար կորզել, եւ ինչպես են տարիներ շարունակ Արման Սահակյանին պատկանող «Պրես ստենդ» ընկերության հետ «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի անվերադարձ վաճառքի պայմանագիր ունեցել։
Մանրամասները՝ թերթի այսօրվա համարում