Հայաստանը ղեկավար չունի
Ռուսաստանցի լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ Ազգային ժողովի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող Ալեն Սիմոնյանը հակադարձելով ռուս լրագրողներից մեկին, ասել է, թե մեր երկիրը 44-օրյա պատերազմի ժամանակ մարդկային ռեսուրսի խնդիր չուներ: Ուշադիր եղեք, այս հայտարարությունն անում է թիվ երկու պաշտոնյան: Առաջիններից մեկը հենց նա պետք է իմանար, որ այո, մենք ունեինք այդ խնդիրը: Ունեինք եւ մի քանի պատճառով ունեինք:
Ալեն Սիմոնյանը պետք է, կրկնում եմ, պետք է, պարտավոր էր քաջատեղյակ լինել, որ պատերազմի հենց առաջին օրերին, երբ դեռ թշնամուն չէր հաջողվել ճեղքել մեր պաշտպանությունը, զինվորական ղեկավարությունը ներկայացրել է իրական իրավիճակը, մատնանշել խնդիրները եւ քաղաքական իշխանությանը կոչ արել րոպե առաջ կանգնեցնել պատերազմը, որպես փաստարկ նշելով նաեւ մարդկային ռեսուրսի պակասը:
Ալեն Սիմոնյանը պետք է քաջատեղյակ լիներ, որ մեր հերոս տղերքն իրենց հրամանատարների հետ առանց քուն ու դադար կռվել են, քանի որ հերթափոխ չի եղել: Տղերքի ոտքերը զինվորական կոշիկներում շարքից դուրս է եկել, քանի որ այն հանելու, ոտքերը հանգստացնելու, գուլպաները փոխելու, նոր կոշիկներ կրելու ժամանակ չեն ունեցել հենց նույն խնդրի պատճառով:
Ազգային ժողովի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնողը կշտամբելով ռուս լրագրողին ասում է, թե դուք վիրավորում եք հերոս, նահատակ տղերքի ընտանիքի անդամներին, որոնք կռվել են մինչեւ վերջ, երբ ասում եք, թե հանձնել եք տարածքները: Նահատակ տղերքի գիտակից ծնողները, ընտանիքի անդամները, Ալեն Սիմոնյան, վիրավորվում են, հունից դուրս են գալիս, երբ ասում եք, որ մենք մարդկային ռեսուրսի խնդիր չենք ունեցել:
Կարեւոր չէ, Ալեն Սիմոնյանին նիկոլը թյուրիմացության մեջ է գցել, թե ոչ: Կարեւոր չէ, Ալեն Սիմոնյանն իրո՞ք անկեղծորեն մտածում է, որ մենք մարդկային ռեսուրսի խնդիր չենք ունեցել: Կարեւորն այն է, որ նա այդ մասին պետք է իմանար, բայց ցույց է տալիս, որ տեղյակ չէ:
Հիմա Հադրութը կամ Շուշին հանձնելու մասին չխոսենք, այլ անդրադառնանք Սիմոնյանի այն պնդմանը, թե խնդիրը ոչ թե մարդկային ռեսուրսների պակասն է եղել, այլ բայրաքթարների դեմ պայքարելու անկարողությունը:
Եւ կրկին անգամ ցավով արձանագրեմ, որ թիվ երկու պաշտոնյան հրապարակային նման հայտարարություն չպետք է աներ: Չասեմ, թե ինչու: Պարզապես մեկ հարց. դեռ 2020-ի մայիսից անգամ թուրք-ադրբեջանական մամուլում գրում էին, որ Թուրքիան սկսել է Ադրբեջանին բայրաքթարներ մատակարարել: Ի՞նչ արեց վարչախումբը բայրաքթարների դեմն առնելու եւ առաջին հերթին պատերազմը կանխելու համար:
Ինչ վերաբերում է Լավրովի պլանին, ապա այո, պարտավոր էիք առաջնորդվել խելամտության ճանապարհով, պարտավոր էիք իրագործել անգամ Լավրովի պլանը, պահել Շուշին ու Հադրութը եւ մեր լույս տղերքի կյանքը, որոնք իրոք, նահատակ դարձան սիրելով այս հայրենիքը եւ մինչեւ վերջին շունչը կռիվ տալով այս հայրենիքի համար:
Դուք, միայն նրա համար, որ ձեզ դավաճան չասեն, սկսեցիք բանակցել ձեր սեփական կետից, ոնց ուզեցիք, այդպես էլ բանակցեցիք եւ մեր տուն արյուն բերեցիք: Իսկ եթե իրականություն դառնար Լավրովի պլանը, ապա տղերքն այսօր մեզ կժպտային, կքայլեին, կսովորեին, կծառայեին, կամուսնանային, երեխաներ կունենային, երեխաներն էլ Շուշի ու Հադրութի ջրաշխարհ, Դադիվանք ու Ծիծեռնավանք էքսկուրսիաներ կգնային:
Ալեն Սիմոնյանը միայն այս զրույցում բազմաթիվ կոպիտ սխալներ եւ վրիպումներ թույլ տվեց: Նա իրեն պետության ղեկավարի նման չպահեց, բայց մեղավորը կամ թիվ մեկ մեղավորը նա չէ, այլ թիվ մեկ պաշտոնը զբաղեցնողը, որը մինչեւ հիմա չգիտի, թե Էրդողանն ինչ է երազում եւ Ալիեւն ինչու է ուզում նվաճել նաեւ Երեւանը: Մենք ունենք թիվ մեկ պաշտոնյա, որն իր բնույթով պետության ղեկավար չէ: Դրանից բխում է նաեւ այն, որ թիվ երկու պաշտոնյան էլ ղեկավար չէ: Դրանից բխում է, որ 28-ամյա, տարօրինակ կենսագրությամբ պատանին նշանակվում է փոխվարչապետ: Այս ամենից բխում է, որ Հայաստանը ղեկավար չունի: Իսկապես, մի՞թե ղեկավարը կարող է լինել նա, որի համար մեծագույն ողբերգությունը, ոչ թե 18-20 տարեկան տղերքի նահատակությունն ու Շուշիի կորուստն է, այլ մի Ճ կարգի պատմություն: Մի՞թե կարող է ղեկավար լինել մեկը, ով մեծագույն ողբերգությունից հետո հայտ ներկայացնի մնալ նույն պաշտոնում:
Չլիներ նիկոլը թիվ մեկ պաշտոնյան, Ալեն Սիմոնյանն այս երկրին կծառայեր իր տեղում, բայց քանի դեռ վարչապետը նիկոլն է, Ալեն Սիմոնյանը, մյուս բոլորը, ովքեր համաձայնել են լինել նրա թիմում, կամա թե ակամա անելու են հայտարարություններ, որոնք միայն վնասելու են մեր երկրի շահերին եւ համաձայնելու են օրինակ՝ բյուջեի հաշվին երթեւեկել 200 հազար դոլարանոց ծառայողական ավտոմեքենայով:
Այսօր ունենք թիվ մեկ պաշտոնյա, որը բանտում է պահում Ազգային ժողովի պատգամավորներին, համայնքի ղեկավարներին, քանի որ… վախում է, իսկ թիվ երկու պաշտոնյան նրա չի ասում՝ ՍՏՈՊ, չի կարելի, բավական է, այսպես վերացնում ենք մեր երկիրը:
Այս իրավիճակում կրկին ու կրկին ստիպված ենք ասել, կրկնել. այսօր թիվ մեկ խնդիրը նիկոլին աթոռից պոկելն է, որից հետո նոր-նոր կսկսվի հետպատերազմյան փուլը, որից հետո կսկսվի ողնաշարն ուղղելու փուլը, բայց կսկսվի միայն մեկ պայմանով, եթե նիկոլին չփոխարինի նոր նիկոլը, եւ երբ մեզնից որեւէ մեկը կամ որեւէ ուժ չկարծի, թե միակ խելոքն ու գաղափարակիրն ինքն է, իսկ մյուսները ոչինչ չգիտեն ու ոչինչ չեն հասկանում:
Ողնաշարն ուղղելու համար մենք պետք է առաջին հերթին իջնենք գետնի վրա, մեր աչքի առաջ դնենք մեր իսկական քարտեզը, անդադար նայենք, կողքից ունենանք բնակչության իրական թիվը Հայաստանում եւ ամբողջ աշխարհում: Մենք պետք է ունենանք իրատեսական ծրագրեր, նպատակներ եւ շատ երազանքներ, որոնց իրականացման համար պետք է անդադար աշխատել իսկական ղեկավարների առաջնորդությամբ, իսկ հիմա արձանագրենք՝ Հայաստանը ղեկավար չունի:
Գեղամ Նազարյան
ԱԺ պատգամավոր, «Հայաստան դաշինք»,
«Ճշմարտություն սերունդների համար»