ՊՆ-ն ՆԱՏՕ-ի առաջնագծում
Լրատվամիջոցներում, սոցցանցերում շարունակվում է քննարկվել հայկական կողմի հրաժարումը՝ մասնակցել սեպտեմբերի 3-ին Վրաստանում մեկնարկած զորավարժություններին:
Հիշեցնենք, որ նախօրեին ՀՀ պաշտպանության նախարարությունը հանդես եկավ հայտարարությամբ, իր վրա վերցնելով համապատասխան որոշում կայացնելու պատասխանատվությունը: Եվ որպես հիմնական փաստարկ բերվեց այն, որ Վրաստանում անցկացվող զորավարժություններն առաջնային նշանակություն չունեն ։
Ակնհայտ է, որ նախարարությունը ստանձնեց որոշում ընդունելու պատասխանատվությունը, բայց նույնքան էլ ակնհայտ է, որ զորավարժություններին չմասնակցելու որոշումը բացառապես քաղաքական է և կայացվել է լրիվ այլ շենքում։
Պաշտպանության նախարարությունը իրականացնում է Հայաստանի պաշտպանության գործը եւ վատ չի իրականացնում, իրականացնում է ռեֆորմներ եւ անկեղծ լինելու պարագայում, պետք է ասել, որ վատ չի սկսել, իսկ զորավարժություններին մասնակցելու կամ չմասնակցելու որոշում հաստատ չի կարող կայացնել:
Վրաստանում սկսված զորավարժություններին չմասնակցելը քաղաքական էր եւ կայացվել է ոչ պաշտպանության նախարարությունում: Այլ հարց է՝ կայացվել է մեկ օրում, թե խորքային վերլուծության արդյունքում, այլ հարց է արդյոք, թե հերթական անհարմար վիճակում չհյատնվեց Հայաստանը, եւ արդյոք հերթական անգամ չընկավ մեր երկրի վարկը։ Տարօրինակ է, որ բլոգերները, լրագրողները, քաղաքագետները եւ վերլուծաբանները ձեւացնում են, թե այս ամենը չեն հասկանում ու քննադատության սուր սլաքն ուղղում են պաշտպանության նախարարության կողմը:
Իրականում, եթե մենք կայացած էլիտա, քաղաքական դաշտ եւ ձեւավորված քաղաքացիական հասարակություն ունենայինք, ապա քննարկումների կգնային ոչ թե անձերի, այլ որոշում կայացնող ինստիտուտների շուրջ։ Եւ որ ամենակարեւորն է, որոշում կայացնողներն էլ հրապարակայնորեն կհիմնավորեին, թե ինչու են նման քայլ արել:
Իսկ հիմա մնում է կռահել, թե ով եւ ինչու եւ ինչ խորհրդակցություններից հետո է նման պատասխանատու որոշում կայացվել, եւ փորձել հասկանալ որքանով էր այն ճիշտ կամ սխալ եւ ինչ հետեւանք կարող է ունենալ մեր երկրի համար:
Ցավալին այն է, որ որոշման իրական պատճառը, խորքային շերտերը քննարկելու փոխարեն տարբեր շրջանակներ զբաղված են ՀՀ պաշտպանության նախարարությանը թիվ մեկ պատասխանատու սարքելով: Այսպես, իհարկե, ավելի անվտանգ է եւ գուցե շահավետ, բայց այս ամենից երկիրը հաստատ չի շահում:
Մի կողմից գուցե այս վիճակում լավ է, որ պատասխանատվությունը եւ չմասնակցելու հիմնավորումը տվեց պաշտպանության նախարարությունը: Պատկերացնում եք ինչ կլիներ, եթե որոշումը հիմնավորեր Էդուարդ Շարմազանով:
Ընդգծենք, որ անդրադառնալով այս խնդրին օրերս Շարմազանովն ասել էր, թե Հայաստանի Զինված ուժերի չմասնակցությունը Վրաստանում ՆԱՏՕ-ի զորավարժություններին արտառոց չի համարում, ավելին, շատ ավելի բնական է համարում։ «Հիմա կհարցնեք, բա ինչո՞ւ էինք մասնակցում ՆԱՏՕ-ի նախորդ զորավարժություններին։ Նախորդին մասնակցում էինք, որովհետև այն ուներ ավելի շատ բժշկական ուղղվածություն, ռազմական բժշկության ստորաբաժանումներն էին մասնակցում, դրանք հիմնականում հումանիտար խնդիրներ էին լուծում, և Հայաստանից բացառապես ռազմաբժշկական ստորաբաժանումն էր մասնակցում, և որևէ զինվորական գործողություն այնտեղ ներառված չէր։ Մյուս կողմից, նախորդ անգամ Ադրբեջանն ու Թուրքիան չէին մասնակցում զորավարժություններին։ Իսկ Հայաստանի համար երկու հիմնական արտաքին սպառնալիք կա՝ Թուրքիան ու Ադրբեջանը»,- ընդգծել է Շարմազանովը։ Նրա խոսքերով՝ եթե այս անգամ Հայաստանը չի մասնակցում ՆԱՏՕ-ի զորավարժություններին, դա չի նշանակում, որ դադարեցնելու է հարաբերությունները ՆԱՏՕ-ի հետ։ «Այս տարիների ընթացքում մենք տարբեր ձևաչափերով՝ զինվորական, քաղաքական, մասնակցում ենք ՆԱՏՕ-ի հանդիպումներին։ Հայաստանի ԱԺ-ն ունի ՆԱՏՕ-ի պատվիրակություն»,- ասաց Շարմազանովը։
Պարզ է չէ, որ այս մեկնաբանությունը լսելուց հետո միայն ու միայն թեթեւ շունչ ես քաշում, որ քաղաքական գործիչներն ավելի անհեթեթ եւ Հայաստանի Հարվածող հայտարարություններ չեն արել:
Հակոբ Ասատրյան